در مقاله قبلی آموختیم که شفقت می تواند ما را از مرحله همدلی فراتر ببرد و به ما کمک کند تا برای بهبود شرایط کار موثری انجام دهیم. در این مقاله می خواهیم با چهار تمرین که مهارت شفقت ورزی ما را پرورش می دهند، آشنا شویم.

 

تمرین اول: با خودتان مهربان باشید.

 درون اکثر ما، صدای منتقدی وجود دارد که مدام ما را به خاطر اشتباهاتمان قضاوت و تنبیه می کند. اگر بیش از حد به بازجوی درونمان فرصت صحبت بدهیم تا ناکامل بودنمان را به رخمان بکشد، رفته رفته به انسان منفعلی تبدیل می شویم که خودش را دوست ندارد. یادمان باشد هیچ کس در این دنیا کامل نیست ! اما هر انسانی با وجود نواقصش ارزشمند و شایسته دوست داشته شدن است. اگر با خود مهربان تر باشیم، نقص های خودمان را بپذیریم و برای تبدیل شدن به انسانی بهتر تلاش کنیم، نه تنها نسبت به خود بلکه نسبت به دیگران نیز مشفق تر خواهیم شد.

 

تمرین دوم: دیدگاهتان را گسترش دهید و به فراتر از خود فکر کنید.

ما از کودکی یادگرفتیم اینگونه فکر کنیم که “همه چیز درباره من است.” اما در واقع چنین نیست. ما انسان ها همانطور که سعدی می گوید “اعضای یک پیکر هستیم”. پس بهتر است دیدگاهمان را از اینکه حوادث چطور زندگی من را تحت تاثیر قرار می دهند، تغییر دهیم و در سطح گسترده تری فکر کنیم. البته این تغییر زاویه دید ابدا به این معنا نیست که خودمان را به بهای راضی نگه داشتن دیگران معامله کنیم. بلکه به این معناست که در کنار اهمیت دادن به خود، جایی برای درک افراد دیگر، در ذهنمان باز کنیم.

 

تمرین سوم: سخاوتنمندانه گوش دهید.

یکی از روش های پرورش شفقت، گوش دادن فعالانه است. متاسفانه در دنیای امروز، اکثر ما به جای گوش دادن به دیگری، حرف های او را قطع می کنیم و غیر منصفانه او را قضاوت می کنیم. با این حال، چیزی که طرف مقابل در شرایط بحران به آن نیاز دارد تنها ” شنیده شدن” است. زمانی که شما سخاوتمندانه به دیگری گوش می دهید، او می تواند برای اولین بار حقیقت را در خود بیابد و کم کم التیام پیدا کند. 

 

تمرین چهارم: برای درمان آسیب روحیتان زمان بگذارید.

اگر شما آسیب روحی درمان نشده ای را با خود حمل می کنید، در این حالت احتمال دارد ناخواسته به دیگران آسیب وارد کنید. برای مشفق تر بودن ابتدا باید زخم های خودتان را درمان کنید. در صورتی که از آسیب های روانی رنج می برید، بهتر است از یک تراپیست ماهر کمک بگیرید.