همه ی ما در زندگیمان رویاهای بزرگی داریم که ممکن است در شرایطی آنها را بسیار دوردست و ناممکن ببینیم. البته این اصلا بدان معنا نیست که برای تحققشان تلاش نکرده ایم. ممکن است حتی بازه های زمانی گوناگونی را برای رسیدن به این اهداف تعیین کرده باشیم اما با گذر زمان و فرارسیدن ضرب العجل هایمان، میبینیم همچنان دست خالی هستیم؛ آن وقت ممکن است حس بی کفایتی و ناکامی اجازه ندهد همه چیز را از نو شروع کنیم.

جیمز کلیر (نویسنده ی کتاب معروف عادتهای اتمی)، در کتاب “ذهنیت برنده” ، علت این ناکامیهای پی در پی را به
شما میگوید.
در زندگی روزمره ی همه ی ما، عادتهای ساده و کوچکی مثل خوردن یک لیوان شیر، قبل از خواب سه بار مسواک زدن، در روز بیدار شدن در ساعتی خاص از صبح، گوش دادن به موسیقی پیش از خواب و… وجود دارد که روزانه به شکل خودکار انجامشان میدهیم. این اعمال انقدر برای ما بدیهی و ساده هستند که انجام دادنشان نیازمند تلاش و تحمل استرس مضاعفی نیست اما همین عادات کوچک سبب میشوند به دستاوردهایی چون خواب راحت تر یا تهیه ی لیستی از موسیقی های فاخر در گوشیمان برسیم.

 پس چرا این روش مطلوب را برای اهداف بزرگ ترمان پیاده نکنیم؟

یک ضرب المثل ایرانی میگوید «سنگ بزرگ، علامت نزدن است». اگر اهداف بزرگ و دوردستی دارید مثلاً میخواهید در عرض چند ماه 20 کیلو وزن کم کنید یا زبان انگلیسیتان را ظرف مدتی کوتاه تقویت کنید، باید بدانید اگر تا به حال با تعیین
بازه ی زمانی به آنها نرسیده اید به احتمال زیاد از این پس نیز نخواهید رسید؛ چون ذهن شما هنوز آماده ی این تغییرات یکباره نیست و فقط مقداری هیجان زده شده. بنابراین خیلی زود در ابتدا یا نیمه راه تنهایتان خواهد گذاشت و از انجام هدف دشواری که برای خودتان تعیین کرده بودید پشیمان
میشوید.

حالا اگر به جای تعیین زمان قطعی، روزانه یا در هفته ساعات مشخصی را به هدف خود اختصاص دهید، خیلی زود با ایجاد یک عادت و سبک زندگی تازه به پیشرفت میرسید.